Iedere dinsdagmorgen om half elf kom ik langs om een wandeling te maken met mijn 82-jarig maatje Manuel. Hij heeft een rollator, maar er ontgaat hem niets gedurende onze gebruikelijke wandeling in de binnenstad. We eindigen meestal op het Munsterplein, waar we samen een biertje drinken, voordat we weer naar Manuel’s vrouw gaan, die twee uurtjes heeft gekregen om even ‘haar ding te doen’. Dat waardeert ze zeer, en als we thuiskomen vertelt Manuel haar enthousiast wat we hebben meegemaakt. Soms niet helemaal in de goede volgorde, maar wie maalt daarom? We hebben pret, en de dag is gered. Manuel vertelt vrolijk, want ‘de luuj kalle veul mer zeivere bringk nieks’, is zijn motto. Terwijl we de drukte op het Munsterplein genieten, komt er een groep van tien jonge mensen naar ons toe, die door Manuel vriendelijk begroet worden. Ze zijn een puzzeltocht aan het doen en een opdracht is om ‘de oudste echte Remunjenaer’ een paar vragen over de Roermond te stellen.
Daar is Manuel zeer toe bereid, want ‘ich höb neet veul hoar oppe kop, mer ’t verstandj is nog neet op’, maakt hij hen duidelijk. Ze vragen Manuel naar zijn oudste herinnering aan Roermond, en vol trots vertelt hij hen hoe hij eind 1944 door de Duitse bezetter gedwongen geëvacueerd werd naar Friesland. ‘Mer veer zeen dao nieks te kort gekommen. De luuj zeen get sjtief dao, maar veer haaje good brood in ’t lief. En de bishop ging os veurop nao Groningen, God höbbe zien zeel’. Manuel werd terecht door de jongelui enthousiast geprezen als blijmoedige levenskunstenaar en filosoof. Vooral toen hij op de vraag: hebt u wel eens fouten in uw lange leven gemaakt?, plechtig antwoordde: ‘Jao heur, mer loos hoonder ligge ouch waal ins in de netele’. Onder luid waarderend gelach trekken de jongelui weer verder, ons achterlatend met een tweede door hen betaalde biertje, als beloning voor Manuel optimistisch levenswijsheid.
Toen ik Manuel weer thuis had gebracht en nog een kop koffie (om nuchter te worden 😉 ) had gedronken, voegde hij me nog toe: ‘Ich bön sjtief en höb pien es ich ’s mörges opsjtaon, mer es doe köms begin ich weer te laeve…..’
